Rozdział Osiemnasty

Wizyta u lekarza skończyła się wyjątkowo wcześnie i aż miałam ochotę skakać z radości, gdy opuszczałam znienawidzony gabinet- wszystko było dobrze! Teraz miałam przed sobą tylko wizyty kontrolne, ale oficjalnie już nie jestem chora.

Nie jestem chora, potraficie to sobie wyobrazić? Ja sama ledwo co w to wierzę.

Nie mogłam się doczekać, kiedy powiem Justinowi.

Do hotelu dojechałam też o wiele wcześniej, niż myślałam- było przed czternastą, gdy witałam się z miłą recepcjonistką. Cała szczęśliwa weszłam do windy, postanawiając nie mówić Justinowi, że jestem wcześniej. Chciałam zrobić mu niespodziankę, a wieczorem świętowalibyśmy tylko we dwoje. Wiedziałam, że próby akurat nie ma, bo Scooter stwierdził, że robienie jej beze mnie jest bez sensu. Miała się zacząć jak tylko wrócę, co wszyscy przyjęli z radością- w końcu prawie cały wolny dzień.

Pozwoliłam wpełznąć szerokiemu uśmiechowi na twarz, gdy stałam przed pokojem Justina i zdecydowanym gestem  nacisnęłam klamkę, wchodząc do środka.

- Justin, nie uwierzysz… – zaczęłam, szukając chłopaka wzrokiem i momentalnie zamarłam, dostrzegając go na łóżku.

Na łóżku, nie samego.

W towarzystwie jakiejś blondynki.

Siedziała na nim okrakiem, trzymając ręce na jego torsie, pochylając się nad nim. Jego ręce spoczywały na jej biodrach. Nagich biodrach.

Spojrzenia obojga momentalnie skierowały się w moją stronę, a ja stałam w progu jak sparaliżowana, nie mogąc uwierzyć w to, co widzę. Justin… z inną dziewczyną…

Cholera, nie mogłam w to uwierzyć.

Przecież to nie możliwe!

Tyle razy mówił, że mnie kocha…

- Od kiedy jesteś stroną bierną, Justin?

- Odkąd ty jesteś na górze.

Nawet nie zorientowałam się, że po moich policzkach płyną łzy. Strumieniami. I to nie była żadna przesada czy metafora- naprawdę małe rzeczki toczyły się po mojej twarzy, a przed sobą nic nie widziałam. Wręcz instynktownie wyszłam z pokoju Justina, zatrzasnęłam za sobą drzwi z satysfakcjonującym hukiem i dotarłam do mojego własnego pokoju, zanosząc się szlochem jeszcze głośniej, gdy patrząc na moje łóżko moją głowę zalały tysiące wspomnień z Justinem. Opadłam na poduszki starając się nie myśleć o chłopaku, który bez żadnych skrupułów przepraszał mnie, mówił, że mnie kocha a potem zdradzał przy pierwszej okazji.

Dokładnie, zdradzał mnie.

Bo co innego to mogło być? Przecież nie grali w szachy, siedząc na sobie nawzajem bez koszulek.

Jak on mógł…

Ból w piersi był tak ogromny, że aż się zdziwiłam, że dopiero teraz go poczułam. Ostre ukłucia smutku, zdrady oraz rozczarowania na przemian maltretowały moje biedne serce a mózg bawił się w sadystę i podsyłał coraz to nowe wspomnienia.

- Kocham cię, Nickey.

- Bo ja nie potrafię przepraszać…

- Jesteś śliczna.

Jesteś śliczna. On jako jedyny znał mnie od strony mojej choroby i to on, według tego, co myślałam potrafił to zrozumieć i zaakceptować. A teraz zniszczył wszystko w najgorszy z możliwych sposobów. Zawsze bałam się odrzucenia, jak każdy chyba, ale w moim przypadku było to motywowane dodatkiem ogromnych kompleksów.

Jak przez mgłę usłyszałam głośne pukanie do drzwi, jednak kompletnie zignorowałam gościa. Nawet nie pomyślałam, że powinnam iść powiedzieć Scooterowi, że wróciłam, żeby mógł zacząć próbę… po prostu nie byłam w stanie. Z całkowitą świadomością osoby stojącej po drugiej stronie drzwi wyciągnęłam z torby iPhone’a i podłączyłam słuchawki. Włączyłam muzykę i zaczęłam szukać odpowiedniej piosenki.

“Beauty and a beat”. Następne. “As long as you love me”. Następne. „Believe”. Następne. „Boyfriend”. Następne. „Nothing like us”. Następne. “Be alright”. Następne.

“Die in your arms”…

So you love me

As much as I love you

Would you hurt me, baby

Could you do this to me?

Ja pierdolę.

„Love me like you do”

Promise I’ll be here forever I swear.

Do kurwy nędzy, czy ja nie mam nic innego na tym pieprzonym telefonie?!

Gdy wreszcie znalazłam idealny utwór z uśmiechem wsłuchałam się w cudowny, męski głos i  ustawiłam na powtarzanie. W końcu wpadłam w coś w rodzaju letargu, przysłuchując się głosowi Jasona Walkera śpiewającego moje ukochane „Echo”

Hallo, hallo

Anybody out there?

‘Cause I don’t hear a sound.

Alone, alone…

Pieprzony Bieber.

______________________________________________________

Gimnazjum to taka chujnia, przysięgam

Jeśli będzie zainteresowanie tym postem widoczne w komentarzach nowy rozdział JUTRO,